Sądzę, że i dziś tych, którzy chcą Polsce świadomie szkodzić, chcą ją niszczyć, jest równie niewiele. Reszcie trzeba pomóc odnaleźć się we wspólnej, dumnej Rzeczpospolitej. Ona może się nam współcześnie nie podobać pod wieloma względami, ale jesteśmy, a w każdym razie możemy być jej obywatelami. Chodzi o to, byśmy się w niej odnaleźli, żeby ona była dla nas lepszym miejscem, żeby nasze dzieci nie musiały emigrować na zmywak do Londynu.
Z PROF. ANDRZEJEM NOWAKIEM, historykiem i sowietologiem rozmawia Stanisław Żaryn.
Urodziłem się w Szczecinie i choć to moje miasto rodzinne, gdzie kończyłem szkoły – nie mogłem zagrzać tam miejsca, „wiatr od morza” roku 1980 przywiał mnie aż do Krakowa, dawnej stolicy Polski, tutaj poczułem się jak u siebie, „zbudowałem swój dom, zasadziłem drzewo”, mam rodzinę i pracę.
Po ogrodach działkowych przy al. Dygasińskiego oprowadza mnie pani Teresa Biernacka, prezes Rodzinnych Ogrodów Działkowych „PKP Prokocim”. Zna tutaj każdy ogród. Na działce rodziców spędziła swoje dzieciństwo. Mówi, że tu się wychowała.
Nikogo z nich życie nie rozpieszczało. Każdego dnia zmagają się z różnymi trudnościami, lecz udowadniają, że mimo fizycznej niepełnosprawności można być aktywnym, realizować swoje pasje, a także pomagać innym.
20 września br. na cmentarzu komunalnym przy ul. Wspólnej (cmentarz wolsko-łagiewnicki – stąd nazwa ulicy) odbyła się podniosła uroczystość odsłonięcia i poświęcenia Grobu Nieznanego Żołnierza z 1939 r.
To było wielkie święto polskiej kawalerii. W 80. rocznicę Wielkiej Rewii Kawalerii, którą w 1933 r. odbierał na krakowskich Błoniach Marszałek Józef Piłsudski, w dniach 21-22 września br. odbyła się współczesna replika tego wydarzenia.
Gdy kilka lat temu robiłam wywiad z jednym z krakowskich policjantów, który w 5. edycji konkursu „Bezpieczny Kraków” otrzymał nagrodę za realizację programu „Bezpieczny Kozłówek”, miałam nadzieję, że na osiedlach prawobrzeżnej część Krakowa możemy żyć coraz spokojniej. Niestety, tragiczne wydarzenia, do których w ostatnim tylko czasie doszło w podgórskich dzielnicach, sprawiły, że ową nadzieję dziś muszę nazwać złudzeniem.