ZIELONA PANI. Poniedziałkowe przedpołudnie, na poczcie osiedlowej kłębi się tłum klientów, między innymi dlatego, że nieczynna jest sąsiednia poczta. Początek miesiąca, wiadomo, podstawowe opłaty trzeba zrobić w terminie, sporo przesyłek awizowanych do odbioru. Zabrali dwa krzesła, na których można było przysiąść, parapety zastawione towarem, aby nie siadać. Trudno, trzeba wytrzymać i stać. Mam na to sposób – zapadam się stan wegetacji, aby oszczędzić siły i energię. Sporo osób zaglądając na pocztę, cofa się i rezygnuje. Za okienkiem tylko jedna pani, dwoi się i troi, jest łagodna i miła, jak ona to wytrzymuje. Kiedyś pytano, dlaczego pozostałe okienka nie są czynne, zawsze to było tonem podniesionym. Pani z okienka odpowiadała, że proszę to zgłosić w pocztowej centrali. Okazuje się, że ta centrala oszczędza na zatrudnieniu i wystawia naprzeciw klientom poczty tylko tyle personelu. Nagle wchodzi starsza pani, a średnia wieku kolejkowiczów jest wysoka, i mówi, że ma wizytę u lekarza, dlatego prosi, aby ją przepuścić, co zrobić, przepuszczamy. Zaraz za nią podchodzi mężczyzna, trzymając staruszkę pod rękę, która trzęsie się ze zdenerwowania, to jego mama. Na pocztę wchodzi paru starszych panów, sami znajomi, pozdrawiają się i stają na końcu. Zaczynają rozmowę, tak że wszystko słychać. Jeden z nich opowiada o znajomym, który ma jakieś religijne wizje, wymienia Matkę Boską z Miedziugoria. Rozpędził się i zaczął opowiadać, jak ten znajomy zobaczył… śmierć w szpitalu. Zamarliśmy w ciszy. Ona nie jest wcale biała ani jakaś inna. On zobaczył ją w zieleni.
Czytaj więcej →