W zwinnym ciele zdrowy duch

Agility to psi sport, w którym przewodnik prowadzi psa po torze przeszkód. Powinien to zrobić jak najszybciej i jak najdokładniej. Pies ma pokonać slalomy, hopki, tunele i huśtawki w określonej kolejności. Trasę zna tylko człowiek, który jest całkowicie odpowiedzialny za prowadzenie swojego podopiecznego.

W języku angielskim „agility” oznacza „zwinność”, którą powinien wykazać się zarówno pies, jak i przewodnik. – To sport dla ludzi, którzy lubią biegać i mają dobrą koordynację ruchową – mówi Iwona Gołąb, właścicielka Centrum Aktywnego Psa „Odlotowe Psy” i prowadząca zajęcia z Agility przy ul. Chmielnej na Kurdwanowie Nowym. – Pies musi być zdrowy i sprawny, nie może mieć problemów z kręgosłupem. Rasa nie ma znaczenia, choć niektóre, jak np. basset, nie mają predyspozycji do tego dynamicznego sportu. Od zwierzęcia wymaga się podstawowego posłuszeństwa, stąd ważna jest też relacja, jaka łączy właściciela i jego pupila. – Pies powinien uważać nas za najbardziej interesującą osobę w swoim otoczeniu – tłumaczy Iwona Gołąb. – Najprościej jest to osiągnąć bawiąc się z nim, karmiąc go z ręki, poświęcając mu swój czas i uwagę. Wtedy dajemy psu do zrozumienia, że wszystkie dobre rzeczy, jakie go spotykają, dostaje od nas. Nie można zapomnieć, że czworonożny przyjaciel to zwierzę stadne i potrzebuje kontaktu z człowiekiem. – Kiedy znajdujemy psu zajęcie, pokazujemy mu nasze zainteresowanie, naszą czułość i aprobatę – mówi właścicielka „Odlotowych Psów”. – Jeśli pozostawimy go samemu sobie, to on również zignoruje nas.

Dwa lata temu na pierwszy trening Agility trafiła pani Iwona Marczak ze swoją suczką Ricą. – Zajęcia okazały się świetną zabawą i doskonałą okazją do wysiłku fizycznego i psychicznego – mówi. – Rica podczas pokonywania przeszkód cały czas musi myśleć i skupiać na mnie uwagę. Ja w tym czasie uczę się kontrolować reakcje i swoje ciało. Najlepsze jest jednak to, że dzięki zabawie wciąż zacieśniamy więź między sobą. Pani Iwona wspomina, że początki treningów wcale nie były łatwe. – W pierwszym klubie zaczynałam od podstawowych komend, takich jak np. przywołanie psa – mówi. – Rica w ogóle nie chciała mieć ze mną nic wspólnego, nie zwracała na mnie uwagi. Dzisiaj, dzięki cierpliwej i konsekwentnej pracy, trzyletnia suczka chętnie wykonuje komendy na torze przeszkód i bierze udział w zawodach.

Katarzyna Druzgała na zajęcia przyjeżdża z dwoma pupilami rasy border-colie: czteroletnim Alejo (czyt. Aleho) i trzyletnim Tajem. O Agility dowiedziała się dopiero wtedy, kiedy kupiła Alejo. – Najbardziej podoba mi się to, że trening to przede wszystkim praca nad sobą, a nie tylko zabawa z psem – opowiada. – Uczę się cierpliwości, panowania nad własnymi reakcjami i właściwego podejścia do zwierząt. Dzięki zajęciom wiem, w jaki sposób komunikować się z psem i egzekwować od niego posłuszeństwo. Jeśli chodzi o Agility, człowiek musi się też wykazać dobrą orientacją w terenie. W październiku ub.r. na zawodach w Chorzowie pani Katarzyna razem z Alejo zdobyła dwa I miejsca w klasyfikacji łącznej w Agility 0.

Słowa uczestniczek zajęć uzupełniają naukowe badania, według których właściciele zwierząt żyją zdrowiej i dłużej niż ludzie ich nie posiadający¹. – Pies doskonale wyczuwa emocje człowieka – mówi Iwona Gołąb. – Dlatego trenując musimy przede wszystkim szanować czworonoga i podchodzić do naszej wspólnej zabawy entuzjastycznie. Zwierzęta uczą się cały czas, od pierwszego dnia, kiedy są z nami. – Z psami jest trochę jak z ludźmi – wyjaśnia trenerka Agility. – Każdy ma swoje plusy i minusy. Jeden uczy się szybciej, drugi wolniej. Każdego psa da się jednak wyszkolić.

Na zajęcia z podstawowego posłuszeństwa, które odbywają się także przy ul. Chmielnej, uczęszcza 9-miesięczny Garcon (czyt. Garson), wesoły i ciekawy świata szczeniak. W jego „przedszkolnej” edukacji uczestniczy cała rodzina: pani Joanna, jej mąż i córka. Przyjeżdżają na Kurdwanów z Libertowa. – Zależy nam, żeby Garcon był ułożonym i posłusznym psem – mówi pani Joanna. – W domu cały czas ćwiczymy z nim komendy. Niestety, taka postawa, jak pani Iwony i jej rodziny należy w Polsce do rzadkości. Wiele właścicieli nie trenuje niczego ze swoimi pupilem, bo błędnie przyjęło się, że na „tresurę” psów chodzą właściciele tylko rasowych czworonogów, takich jak np. owczarek niemiecki.

– Chcemy popularyzować wiedzę o psich sportach i zachęcać ludzi do tego, żeby zaczęli coś robić ze swoimi zwierzętami – mówi Iwona Gołąb. – Psy trzeba kochać mądrze. W Belgii czy Finlandii psy są lepiej wychowane, bo właściciele czują większą odpowiedzialność za swoje czworonogi, a w każdej wsi jest klub psich sportów. W Polsce, kiedy szukałam terenu do ćwiczeń wszyscy byli przerażeni, kiedy dowiedzieli się, że chodzi o psy. Na spacerze możemy zostać zaatakowani przez jakiegoś psa, nad którym właściciel nie jest w stanie zapanować. Chciałabym, żeby władze w Polsce wspierały psie szkoły, nie tyle finansowo, ile ułatwiając działalność i informując ludzi o tym, że warto coś robić ze swoim psem. W zamian za poświęcony czas możemy zyskać posłusznego, miłego towarzysza zabaw, a także nowe hobby, dobrą kondycję fizyczną oraz radość z efektów naszej pracy.

Tekst i foto: Małgorzata Czekaj