Plaszow (Płaszów) – niemiecki nazistowski obóz pracy przymusowej na terenie Krakowa niem. Zwangsarbeitslager Plaszow des SS- und Polizeiführers im Distrikt Krakau), później przekształcony w obóz koncentracyjny (niem. Konzentrationslager Plaszow bei Krakau).
Dla upamiętnienia dawnego obozu został utworzony oddział Muzeum Krakowa pod nazwą Pracownia Muzeum-Miejsce Pamięci KL Plaszow[2], a następnie, w 2021 roku, zostało utworzone oddzielne Muzeum dla KL Plaszow, współprowadzone przez miasto Kraków i przez ministra właściwego dla spraw kultury i dziedzictwa narodowego. Na terenie poobozowym znajduje się wystawa plenerowa „KL Plaszow”
Obóz został założony dla ludności żydowskiej ze zlikwidowanego 14 marca 1943 krakowskiego getta, na terenie Podgórza i Woli Duchackiej. Powstał jesienią 1942 na terenach dwóch żydowskich cmentarzy z 1887 i 1932, przy ul. Abrahama 3 i przy ul. Jerozolimskiej 25. Objął w pierwszej fazie istnienia w sumie powierzchnię ok. 5 ha.
W lipcu 1943 r. Niemcy utworzyli obóz pracy wychowawczej dla Polaków. Przetrzymywano w nim mieszkańców Krakowa oraz ofiary pacyfikacji miejscowości podkrakowskich. Jednym z komendantów obozu był SS-Hauptsturmführer Amon Göth.
W późniejszym okresie teren obozu został powiększony do 80 hektarów, a liczba więźniów z początkowych dwóch osiągnęła stan ponad 20 tysięcy, mieszkających i pracujących w 200 różnego rodzaju budynkach i barakach. Na terenie obozu szyto mundury (zakłady Madritsch), drukowano dokumenty, rozkazy i inne druki władz hitlerowskich. W obozie znajdowały się warsztaty samochodowe, elektryczne, stolarskie, ślusarskie i liczne inne. Filie obozu funkcjonowały przy większych zakładach przemysłowych; była wśród nich znana z filmu „Lista Schindlera” Fabryka Naczyń Emaliowanych, własność Oskara Schindlera.
Przez obóz Plaszow przeszło prawdopodobnie około 40 tysięcy więźniów, głównie z Małopolski, a także z Węgier i Słowacji.
W styczniu 1944 obóz pracy przymusowej został przekształcony w obóz koncentracyjny (niem. Konzentrationslager Plaszow bei Krakau), przez pewien czas mającym swoje filie, m.in. w Wieliczce i w Mielcu. W czasie likwidacji przez Niemców gett w różnych miastach Polski do obozu wysyłano transporty Żydów. Dokonywano tam również masowych egzekucji więźniów, m.in. z podległego gestapo krakowskiego więzienia Montelupich – przy granicach cmentarnego starego cmentarza żydowskiego, na tzw. Hujowej Górce i C-Dołku (obecnie znajduje się tam pomnik Ofiar Faszyzmu w Krakowie).
Pod koniec 1943 przygotowywano plany budowy komór gazowych i krematoriów, ale nigdy ich nie zrealizowano. Kiedy jesienią 1944 Niemcy przystąpili do likwidacji obozu więźniów wysyłano do obozów, w których czynne były komory i krematoria – głównie do Auschwitz-Birkenau i do Stutthofu. Ostatnia grupa więźniów Plaszow została skierowana pieszo do Auschwitz Birkenau 14 stycznia 1945.
Wśród nielicznych ocalonych więźniów znajduje się 1100 krakowskich Żydów z tzw. „listy Schindlera”, a także obecny przewodniczący Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Krakowie Tadeusz Jakubowicz.
Komendant obozu Amon Göth został aresztowany we wrześniu 1944 przez władze niemieckie pod zarzutem korupcji i łamania regulaminów (ale nie pod zarzutem morderstwa bądź innych przestępstw przeciw osadzonym w obozie więźniom). Zwolniony z powodu choroby w styczniu 1945 pojechał do sanatorium, gdzie po zakończeniu wojny aresztowali go Amerykanie. Jako zbrodniarza wojennego przekazali go Polsce, gdzie został oskarżony o ludobójstwo, osądzony przez Najwyższy Trybunał Narodowy, skazany na śmierć i powieszony w Krakowie 13 września 1946.
źródło: Wikipedia
